Στο θέμα του ονόματος των Σκοπίων, η Ελλάδα αιφνιδιάστηκε και παρουσιάστηκε ανέτοιμη να αναλάβει ηγετικό ρόλο με το να προτείνει η ίδια ένα κοινά αποδεκτό όνομα. Απέρριπτε συλλήβδην οποιαδήποτε ονομασία με τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγό της, ανεξάρτητα αν αυτό προσδιόριζε τα Σκόπια ιστορικά ή γεωγραφικά (π.χ. Σλαβομακεδονία»), καθώς πρωταρχικός σκοπός της κυβέρνησης την περίοδο εκείνη, ήταν να απεμπλακεί από τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μετατόπιζε έτσι το πρόβλημα στον Ελληνικό λαό, απευθυνόμενη κυρίως στο συναίσθημά του, οργανώνοντας ογκώδη λαϊκά συλλαλητήρια, με σύνθημα «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να ενημερώσει τον Ελληνικό λαό με ψυχραιμία και νηφαλιότητα ότι γεωγραφικά ο όρος «Μακεδονία» περιλαμβάνει ολόκληρη την πΓΔΜ (που καταλαμβάνει το 38% της συνολικής εδαφικής έκτασης της Μακεδονίας), μέρος της Ελλάδος (σε ποσοστό 38%) και μέρος της Βουλγαρίας (σε ποσοστό 12%) και ότι στην πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία η περιοχή των Σκοπίων ονομάζονταν ήδη «Μακεδονία».
Παρόλα αυτά, οι Ελληνικοί χειρισμοί στο θέμα του ονόματος των Σκοπίων κρίνονται μάλλον επιτυχείς, καθώς πέτυχαν την ακύρωση μιας σειράς αλυτρωτικών συμπεριφορών των Σκοπιανών (έκδοση νομίσματος, σημαία με τον ήλιο της Βεργίνας, ονομασία κ.λπ.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου