ΣΥΧΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

«ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΤΟΛΜΟΥΝ»

ΣΕ ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΠΑΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΑΠΕΙΝΩΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΛΑΟ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΣΕ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΣΕ ΝΔ.

Την απροθυμία της να αναλάβει το πολιτικό κόστος μίας δέσμης σκληρών μέτρων στον τομέα της οικονομίας, φανέρωσε η πρώην κυβέρνηση της ΝΔ, όταν με την επίκληση της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα μας, επέλεξε να καταφύγει πρόωρα στις κάλπες τον Οκτώβριο 2009, μετατοπίζοντας έτσι το πρόβλημα στον Ελληνικό λαό. Οι Έλληνες πολίτες από την πλευρά τους, κλήθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα στον δρόμο της εξόδου από την κρίση με αύξηση των μισθών (που προτείνει το ΠΑΣΟΚ) και στο δρόμο της εξόδου από την κρίση χωρίς αύξηση των μισθών (που προτείνει η ΝΔ).
Μα είναι δυνατόν να τίθενται τέτοια διλήμματα; Από τη στιγμή που και στις δύο περιπτώσεις, επέρχεται λύση του προβλήματος και ανάκαμψη της οικονομίας, για ποιο λόγο ο πολίτης να καταπιεστεί και να επιλέξει την έξοδο από την κρίση χωρίς αύξηση των μισθών; Αυτό λέει η κοινή λογική. Και τελικά ο λαός ακολούθησε την κοινή λογική. Στις Βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009, η σκεπτόμενη μειοψηφία του Ελληνικού λαού (περίπου το 10% των ψηφοφόρων) που ψηφίζει ό,τι ακούει και όχι ό,τι βλέπει, (δηλ. τη σημαία), επέλεξε τον εύκολο δρόμο του ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη, με βάση την κοινή λογική, τίθενται κάποια απλά ερωτήματα. Μία λαϊκή παροιμία λέει «όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος». Στην προκειμένη περίπτωση, ο νοικοκύρης ήταν η κυβέρνηση της ΝΔ, που έχοντας ήδη 6 χρόνια στην εξουσία της Ελλάδος, είναι λογικό να παραδεχθούμε ότι γνώριζε καλύτερα από τον καθένα μας τα οικονομικά της χώρας μας. Τι παραπάνω λοιπόν θα μπορούσε να γνωρίζει το ΠΑΣΟΚ ώστε να έχει τη δυνατότητα να προτείνει έξυπνες και ευχάριστες λύσεις, ενώ η ΝΔ να προτείνει λύσεις απλές και δύσκολες;
Οι σκεπτόμενοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζονται ότι το κόμμα τους έχει ικανότερα στελέχη που διαθέτουν μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία και γι αυτό έχει τη δυνατότητα ως κόμμα, να προτείνει φιλολαϊκά μέτρα. Οι σκεπτόμενοι ψηφοφόροι της ΝΔ από την πλευρά τους, ισχυρίζονται ότι το ΠΑΣΟΚ θέτει ως αυτοσκοπό του την ανάληψη της εξουσίας και γι αυτό υπόσχεται στο λαό πολλά χωρίς να ζητάει απ’ αυτόν τίποτα. Όπως και να έχουν τα πράγματα, είναι γεγονός ότι οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο αντιμετώπισαν την παγκόσμια οικονομική κρίση πολύ πιο έντονα από την Ελλάδα, χωρίς βεβαίως να καταφύγουν σε πρόωρες εκλογές, αλλά παράλληλα κατόρθωσαν να ανακάμψουν από την οικονομική κρίση, ενώ την ίδια στιγμή, η χώρα μας βρίσκεται ακόμη στη δίνη της κρίσης αυτής.
Αναμφισβήτητα, ο θεσμός των εκλογών αποτελεί την κορυφαία στιγμή άσκησης της εξουσίας του Ελληνικού λαού και το θεμέλιο της δημοκρατίας, καθώς πρόκειται για τη στιγμή που ο κυρίαρχος λαός θα κρίνει την απόδοση και την αποτελεσματικότητα της εκάστοτε κυβέρνησης. Έχει διαπιστωθεί ότι μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλάζει η ανθρωπογεωγραφία της Βουλής, η οποία και ανανεώνεται από 30% έως 40%. Οι παλιοί υποψήφιοι αποτελούν σταθερές αξίες και δύσκολα χάνουν τις έδρες τους αλλά οι νέοι που έρχονται, ταράζουν τη σταυροδοσία στις εκλογικές δεξαμενές και ξαναμοιράζουν την τράπουλα. Και είναι επίσης προφανές ότι η έλλειψη εκλογών παραπέμπει σε εποχές έλλειψης της δημοκρατίας ή και δικτατορικών καθεστώτων (όπως π.χ. την περίοδο 1936-1946 με τη δικτατορία του κ. Ι. Μεταξά, την περίοδο 1967-1974 με τη δικτατορία της χούντας κ.λπ). Συνεπώς κανένας δεν είναι αντίθετος με τις εκλογές, ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο γίνονται αυτές έχει «ξεχειλωθεί» τόσο πολύ, ώστε να καθιστά ακόμα και αυτές τις διατάξεις του Συντάγματος που προβλέπουν το πότε προσφεύγει μία Κυβέρνηση σε πρόωρες εκλογές, «κενό γράμμα».
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, που αποτελεί και την πλέον ειρηνική περίοδο της Ελληνικής κοινωνίας, πλήρης εξάντληση της 4ετίας συνέβη μόνο την περίοδο 1985-1989. Όλες τις άλλες φορές οι εκλογές προκηρύσσονταν πρόωρα (συνήθως κατά το τελευταίο εξάμηνο πριν τη λήξη της κυβερνητικής θητείας), με την «ψευδεπίγραφη» επίκληση εθνικών ή οικονομικών θεμάτων εξαιρετικής σημασίας. Ιδιαίτερα δε κατά την τελευταία εικοσαετία, 1989-2009, πραγματοποιήθηκαν 9 βουλευτικές εκλογές, 5 ευρωεκλογές και άλλες 6 κοινοτικές εκλογές. Συνολικά δηλ. κατά την τελευταία εικοσαετία, πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα, 20 εκλογικές αναμετρήσεις, αριθμός που αντιστοιχεί περίπου σε εκλογές 1 φορά κάθε χρόνο!!!
Αξιοσημείωτο πάντως είναι το γεγονός, ότι ο Ελληνικός λαός επιμένει να εναλλάσσει στη διακυβέρνηση του κράτους μόνο τα 2 μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), δείχνοντας να λησμονεί ότι τα 2 συγκεκριμένα κόμματα είναι εκείνα που αποτυγχάνουν κάθε φορά να ολοκληρώσουν το κυβερνητικό τους έργο και καταλήγουν ταπεινωμένα και ανίκανα να ολοκληρώσουν την 4ετή θητεία τους! Επιπλέον, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τους υπαρξιακούς κινδύνους που διατρέχει η κοινωνία και αναδεικνύει πρόσωπα στο δημόσιο βίο από τα καλλιστεία και τον αθλητισμό, πρόσωπα που καμία εγγύηση δεν δίνουν ότι θα διαχειριστούν αποτελεσματικά την εκάστοτε κρίση και την προοπτική της κοινωνίας.
Πλέον όμως της πολιτικής αστάθειας και της αποτυχίας των κυβερνήσεων να φέρουν σε πέρας το κυβερνητικό τους έργο, οι συχνές εκλογές επηρεάζουν εξίσου και άλλους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας.
Στον οικονομικό τομέα, κάθε φορά που γίνονται εκλογές, μεγάλα χρηματικά ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό, δαπανώνται για την προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων. Η προεκλογική αυτή εκστρατεία, αφορά τόσο τα έξοδα για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις (μίσθωση μέσων μεταφοράς για τη μετακίνηση των ψηφοφόρων στις ομιλίες, διαφημίσεις στα ΜΜΕ, αφίσες κ.λπ.), όσο και τις απώλειες των εσόδων του κράτους κατά την ημέρα των εκλογών (κλειστά διόδια, μίσθωση μέσων μεταφοράς από τα κόμματα για τη μετακίνηση των ψηφοφόρων κ.λπ). Κατά τη διάρκεια των εκλογών αποσυντονίζονται οι πολίτες από την καθημερινότητά τους. Οι επιχειρήσεις υπολειτουργούν καθώς είναι υποχρεωμένες να χορηγήσουν εκλογικές άδειες στο προσωπικό τους, ενώ οι πολίτες που επιθυμούν να παραμείνουν «ελεύθεροι» από τα δεσμά των κομματικών μηχανισμών και δεν χρησιμοποιούν τα μισθωμένα μέσα μαζικής μεταφοράς των κομμάτων, αναγκάζονται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου να μετακινηθούν στον τόπο όπου θα ψηφίσουν.
Η αθλητική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου, επηρεάζεται μεν αλλά σε μικρότερο βαθμό. Την ημέρα των εκλογών (Κυριακή), διακόπτονται οι αγώνες των πρωταθλημάτων (ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα κ.α), ωστόσο οι αγώνες αυτοί μεταφέρονται σε κάποια άλλη ημέρα της εβδομάδας, με αποτέλεσμα να μην αλλοιώνεται ο ετήσιος προγραμματισμός των πρωταθλημάτων. Αντίστοιχα και στον καλλιτεχνικό τομέα, τα θέατρα και τα κέντρα διασκέδασης παραμένουν κλειστά κατά την ημέρα των εκλογών. Και πάλι όμως, πρόκειται για 1 από τις 365 ημέρες του έτους και συνεπώς το πλήγμα (που αφορά και πάλι μόνο το οικονομικό κομμάτι των παραπάνω επιχειρήσεων) είναι ασήμαντο. Μάλιστα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι οι καλλιτέχνες (κυρίως όσοι ασχολούνται με τη σάτιρα) αντλούν τα θέματά τους από τις πολιτικές εξελίξεις και συνεπώς ίσως να πρόκειται για μία θετική επιρροή των εκλογών στους καλλιτέχνες.
Το μεγαλύτερο πλήγμα των συχνών εκλογών, το δέχεται η κοινωνία. Ο λαός που συμμετέχει στη διαδικασία επιλογής της νέας κυβέρνησης, βλέποντας ότι το κόμμα που ψήφισε στις προηγούμενες εκλογές όχι μόνο δεν κατάφερε να επιλύσει τα κρίσιμα εθνικά θέματα που είχε υποσχεθεί αλλά παράλληλα αποκαλύπτονται φαινόμενα διαφθοράς των πολιτικών και διάπραξης τερατωδών οικονομικών σκανδάλων, (αρχής γενομένης από το σκάνδαλο Κοσκωτά της Κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, μέχρι και τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου και του ΣΑΟΣ της προηγούμενης Κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή), αυτόματα νιώθει ηττημένος και ταπεινωμένος τόσο σε προσωπικό επίπεδο (καθώς ταυτίζεται με τους πολιτικούς που εξέλεξε με την ψήφο του), όσο και σε εθνικό επίπεδο (καθώς η Ελλάδα συναγωνίζεται στην αξιοπιστία και τη διαφθορά, τις τριτοκοσμικές χώρες). Αξιοσημείωτο είναι ότι κατά την τελευταία εικοσαετία, δεν υπήρξε κυβέρνηση η οποία να μην έχει εμπλακεί σε οικονομικό σκάνδαλο.
Πλέον όμως των ανωτέρω, το μείζων πλήγμα που δέχεται η Ελληνική κοινωνίας από τις συχνές εκλογές, είναι ότι ο Έλληνας πολίτης (και κυρίως ο νέος), αρχίζει να πείθεται ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Έλληνας πολίτης δείχνει να μην έχει όραμα και αισιοδοξία όχι μόνο για την πατρίδα του αλλά και για την προσωπική του ζωή. Αυτήν τη στάση των Ελλήνων καταδεικνύει και το ποσοστό αποχής τους από τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου. Ενώ ανέκαθεν το ποσοστό της αποχής ήταν περίπου 20%, στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, η αποχή ανήλθε στο 50%!.
Υπεύθυνοι βέβαια για την πολιτικό-οικονομικό-κοινωνική κρίση της χώρας δεν είναι αποκλειστικά και μόνο οι πολιτικοί. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες), κατέχουν σημαντική θέση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της μισής αλήθειας, προβάλουν πολλές φορές μέσα από τις συχνότητες ή τις σελίδες τους, μόνο εκείνο το μέρος π.χ. μιας ομιλίας, το οποίο άλλοτε υπονομεύει και άλλοτε βελτιώνει την εικόνα ενός πολιτικού, κάνοντας έτσι «πολιτική» εκ του ασφαλούς. Παρόλα αυτά, η πληθώρα των ιδιωτικών καναλιών και εφημερίδων που εκδίδονται στην Ελλάδα, υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο την πολυφωνία, εξαλείφει τη δικαιολογία ότι ο λαός δεν γνωρίζει και εκμηδενίζει την ευθύνη των ΜΜΕ.
Το ερώτημα λοιπόν της σχέσης των πολιτών με τους πολιτικούς, είναι το ίδιο με το ερώτημα «η κότα έφτιαξε το αυγό, ή το αυγό την κότα»; Υπεύθυνοι για την πορεία της Ελλάδος είναι εξίσου τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι πολίτες που παραμέρισαν τη μόρφωση και την παιδεία και έθεσαν ως αποκλειστικό στόχο την απόκτηση χρήματος και την προσωπική ηδονή. Κατόπιν των παραπάνω, είναι προφανές ότι οι συχνές εκλογές δεν αποτελούν από μόνες τους πρόβλημα για τον τόπο, αλλά πρόβλημα αποτελούν κυρίως οι προτεραιότητες των Ελλήνων και το σύστημα αξιών που ορίζει η πολιτεία.