ΜΕΤΕΩΡΑ

ΜΕΤΕΩΡΑ: ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Με τα Μοναστήρια η Ορθόδοξη εκκλησία βλέπει τον διάβολο και τον πολεμά μέρα νύχτα.

Τα μοναστήρια των Μετεώρων, βρίσκονται στο νομό Τρικάλων, πάνω από την Καλαμπάκα και αποτελούν το δεύτερο, μετά το Άγιο Όρος, πλέον σημαντικό μοναστικό συγκρότημα στην Ελλάδα, έχοντας συνεχή παρουσία από την εποχή της εγκατάστασης των πρώτων ασκητών σ’ αυτά (14ο αι.) μέχρι σήμερα. Το όνομα Μετέωρα αποδίδεται στον κτήτορα της μονής Μεγάλου Μετεώρου (ή αλλιώς Μεταμορφώσεως) τον Άγιο Αθανάσιο τον Μετεωρίτη, ο οποίος ονόμασε «Μετέωρο» τον Πλατύ Λίθο (έκτασης περίπου 65 στρέμματα), όπου ανέβηκε για πρώτη φορά το1344. Λόγω και της μορφολογίας των βράχων αυτών και της δυσκολίας πρόσβασής τους, προσέφεραν ιδανικό καταφύγιο για τον μοναχισμό. Αρχικά, η μέθοδος επικοινωνίας και ανεφοδιασμού τον μονών, ήταν με ανεμόσκαλες, σκοινιά, τροχαλίες και καλάθια. Από το 1920 όμως οι μονές άρχισαν να καθίστανται προσβάσιμες με τη λάξευση κλιμάκων και την κατασκευή συράγγων. Έκτοτε η παραδοσιακή μέθοδος πρόσβασής τους εγκαταλείφθηκε.
Οι μοναχοί, είναι άνθρωποι που δεν αγαπούν να φροντίζουν μόνο το σώμα τους και να αδιαφορούν για τη σωτηρία της αθάνατης ψυχής τους. Στα μοναστήρια όπου πηγαίνουν, είτε με «ιδία βούληση» είτε μετά από το «κάλεσμα του Θεού», απερίσπαστοι από βιοτικές μέριμνες και κοσμικούς θορύβους, επιδίδονται στην προσευχή, στη νηστεία και στη μετάνοια. Επιδιώκουν έτσι να καλλιεργήσουν τρεις υποσχέσεις-αρετές, προκειμένου να καθαρίσουν την ψυχή τους από κάθε πάθος και να φωτισθεί ο νους τους από τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Η πρώτη υπόσχεση-αρετή είναι η υπόσχεση της υπακοής. Εσφαλμένα, πολλοί νομίζουν ότι η κυριότερη διάκριση του μοναχισμού από την συνηθισμένη ζωή των ανθρώπων είναι η αγαμία. Οι Άγιοι Πατέρες και οι σύγχρονοι ασκητές αποδίδουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και βάρος στην υπακοή. Ο μοναχός αγωνίζεται να απαλλαγεί από το ισχυρό πάθος της φιλοδοξίας, έχοντας ως πρότυπό του τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό ο οποίος έγινε «υπήκοος έως θανάτου». Έτσι, ενώ η παρακοή του Αδάμ, είχε τις ρίζες της στο πάθος της φιλοδοξίας και έγινε αιτία θανάτου, η υπακοή του μοναχού στο θέλημα του Θεού νεκρώνει το φοβερό αυτό πάθος και μέσω της ταπείνωσης και της προσευχής χαρίζει τη θέωση (δηλ. την πνευματική τελειότητα) και φθάνει μέχρι και την επιθυμία για διωγμό και μαρτύριο.
Η δεύτερη υπόσχεση είναι η παρθενία η οποία θεραπεύει το πάθος της φιληδονίας. Η μοναχική παρθενία βεβαίως, δεν θεμελιώνεται στην απόρριψη του ευλογημένου από τον Θεό και την Εκκλησία γάμο, αλλά στην άνευ όρων αγάπη προς τον Θεό. Για τον μοναχό η βασική και αναμφισβήτητη δικαίωση αυτής της υποσχέσεως βρίσκεται στο υπόδειγμα της ζωής που έδωσε ο ίδιος ο Κύριος, «υπόδειγμα δέδωκα υμίν». «Μόνο ένας ανόητος θα τολμήσει να πει ότι η ζωή του Χριστού ήταν «αφύσικη».
Η τρίτη θεμελιώδης υπόσχεση είναι η ακτημοσύνη η οποία θεραπεύει το πάθος της φιλαργυρίας και της πλεονεξίας. Ο μοναχός καλείται να ζήσει εν πτωχεία, αλλά περισσότερο οφείλει να αγωνισθεί εναντίον του πάθους της κτήσεως (πλεονεξίας), της αγάπης των χρημάτων (φιλαργυρία) και των πραγμάτων. «Όλη η διδασκαλία μου, συνοψίζεται στις εξής δύο εντολές, που αν τηρήσετε θα κερδίσετε τη Βασιλεία των ουρανών…» έλεγε ο Ιησούς «…Αγάπα το Θεό σου με όλη σου τη δύναμη και αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου…». Τότε ένας νέος πλησίασε τον Ιησού και τον ρώτησε «Μα εγώ Κύριε, αυτά που λες τα τηρώ, από μικρός, σε τι ακόμα;» και ο Ιησούς του αποκρίθηκε «Αν θέλεις να γίνεις τέλειος, πούλησε όλα τα υπάρχοντά σου και ακολούθησε με…». Μόλις άκουσε την απάντηση ο νεαρός, έφυγε λυπημένος, γιατί είχε μεγάλη περιουσία. (Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, «Ο πλούτος και η αιώνια ζωή»).
Ο Μοναχισμός, άρχισε να εμφανίζεται ήδη κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της Εκκλησίας, αρκετά πριν την κατάπαυση των διωγμών επί Μ. Κων/νου. Το 313 μ.Χ. με την υπογραφή από το Μ. Κωνσταντίνο του διατάγματος των Μεδιολάνων και τη θέσπιση της αρχής της ανεξιθρησκίας, ο διωγμός των Χριστιανών παύει. Η Εκκλησία τιμάται και προστατεύεται από το κράτος, αποκτά πλούτη και προνόμια. Αυτό έχει ως συνέπεια την εμφανή εκκοσμίκευσή της. Ιδρύονται Σκήτες όπου οι εγκατεστημένοι σ’ αυτές μοναχοί ασχολούνται πλέον της προσευχής και με γεωργικές- κτηνοτροφικές εργασίες, την αγιογραφία, τη ξυλογλυπτική, τη μουσική κ.α, Ιδρύονται Λαύρες, όπου οι μοναχοί ζουν σε ξεχωριστές κατοικίες ή κελιά και συναθροίζονταν μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές για να προσευχηθούν όλοι μαζί. Ιδρύονται Κοινόβια, όπου οι μοναχοί δεν έχουν οποιαδήποτε περιουσία, ζουν όλοι μαζί, εκκλησιάζονται όλοι μαζί, υπακούουν και εξομολογούνται στον ίδιο ηγούμενο, το γέροντά τους, τρώνε σε κοινό τραπέζι και ο καθένας τους κάνει κάποια δουλειά-το διακόνημα.
Η προσφορά του ορθοδόξου μοναχισμού από την γέννησή του έως σήμερα είναι τεράστια και σωτηριώδους σημασίας για όλον τον κόσμο.
Ο Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης γράφει: «Ο κόσμος νομίζει πως οι μοναχοί είναι ανώφελο γένος. Έχουν όμως άδικο να σκέφτονται έτσι. Δεν ξέρουν πως ο μοναχός προσεύχεται για όλον τον κόσμο. Δεν βλέπουν τις προσευχές του και δεν γνωρίζουν με πόση ευσπλαχνία τις δέχεται ο Κύριος. Ο Θεός ξέρει τι πρέπει να κάνει, πού πρέπει να επέμβει και πώς για να πάει η ανθρωπότητα προς το καλύτερο. Μα αν δεν Του το ζητήσει ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα από μόνος Του, γιατί έτσι θα παράβαινε τον νόμο της ελευθερίας που ο ίδιος δημιούργησε. Αυτό το ρόλο παίζει η προσευχή. Ο μοναχός ζητά από το Θεό να γίνει το θέλημά Του για το καλό της ανθρωπότητας, και την προσευχή αυτή την έχει κάνει σκοπό της ζωής του». Επιπλέον, οι μοναχοί έχουν δώσει στην Εκκλησία του Χριστού πνευματικούς ποιμένες, οι οποίοι με λόγους όχι της ανθρώπινης σοφίας, αλλά του πνεύματος, έχουν οδηγήσει και στερεώσει την Εκκλησία και συνέτριψαν τας αιρέσεις.
Στα μετέωρα, ιστορικά υπήρξαν συνολικά τριάντα μοναστήρια. Ωστόσο, μετά από τις καταστροφές και λεηλασίες που υπέστησαν τόσο από το στρατό του Αλί Πασά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, όσο και από τους Γερμανούς αργότερα, σήμερα συνεχίζουν να λειτουργούν μόνο έξι από αυτά: Της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος (ή μεγάλου Μετεώρου), του Βαρλαάμ, του Αγίου Νικολάου του Αναπαυσά, του Ρουσάνου, της Αγίας Τριάδος και του Αγίου Στεφάνου. Αναλυτικότερα:
Η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά (τηλ. 24320-22375) είναι ανδρική μονή, χτισμένη σε βράχο ύψους 85 μ. και είναι το πρώτο μοναστήρι που συναντάμε στη διαδρομή από την Καλαμπάκα προς τα Μετέωρα. Οι απαρχές της μοναστικής ζωής στο βράχο του Αναπαυσά τοποθετούνται στο 14ο αι. Η μικρή έκταση του βράχου οδήγησε αναγκαστικά στο κτίσιμο της Μονής σε πατώματα το ένα πάνω στο άλλο. Για το όνομα «Αναπαυσά» υπάρχουν διάφορες ερμηνείες. Οι δύο επικρατέστερες είναι είτε ότι προέρχεται από το όνομα εκείνου με τα έξοδα του οποίου κτίστηκε το μοναστήρι, είτε ότι προέρχεται από τη γαλήνη (ανάπαυση) που νιώθει όποιος ανεβαίνει σ’ αυτόν τον βράχο (επισκέπτης ή μοναχός).
Η Μονή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (τηλ. 24320-22278), βρίσκεται δυτικό άκρο του πέτρινου δάσους. Επικράτησε να λέγεται «Μεγάλο Μετέωρο» όχι μόνο λόγω της εκτάσεως του βράχου (50 στρέμματα) και του μεγέθους των κτισμάτων, αλλά και λόγω της πνευματικής του ακτινοβολίας και των πρωτείων που απολάμβανε στα μέσα του 16ου αιώνα.
Η Ιερά Μονή Βαρλαάμ (τηλ. 24320-22977) ή μονή των Αγίων Πάντων είναι το δεύτερο μεγάλο μοναστήρι των Μετεώρων και βρίσκεται σε βράχο ύψους 373μ. απέναντι από τη Μονή Μεγάλου Μετεώρου. Στο Ιερό Βήμα εντυπωσιάζει η παράσταση της Πλατυτέρας των Ουρανών. Οι τοιχογραφίες του κυρίως Ναού, θεωρούνται από τις καλύτερες των Μετεώρων και έχουν γίνει στα μέσα του 15 ου αιώνα από τον σπουδαίο ζωγράφο, Φράγκο Κατελάνο. Ο Ναός είναι αγιογραφημένος μεταξύ άλλων και με 24 σκηνές του Ακάθιστου Ύμνου.
Η Μονή Αγίου Στεφάνου Μετεώρων (τηλ. 24320-29279) είναι γυναικεία μονή που βρίσκεται στο νοτιότερο βράχο των Μετεώρων (έκτασης περίπου 7,5 στρέμματα), πάνω ακριβώς από την πόλη της Καλαμπάκας. Η πρόσβαση στη Μονή είναι πιο εύκολη από ό, τι στα άλλα Μοναστήρια, χάρη σε μια γέφυρα 8 μέτρων που συνδέει το βράχο της Μονής με τον απέναντι λόφο.
Η Ιερά Μονή Ρουσάνου (τηλ. 24320-22649) λειτουργεί κι αυτή ως γυναικείο μοναστήρι που βρίσκεται στα νοτιοανατολικά του Μεγάλου Μετεώρου, ανάμεσα στις Μονές Βαρλαάμ και Αγία Τριάδα. Η Μονή καλύπτει ολόκληρη την κορυφή του βράχου και αποτελείται από ένα τριώροφο συγκρότημα. Ο Ναός έχει εξαιρετικές τοιχογραφίες και προέρχονται από τον ιστορικό και δογματικό χώρο της εκκλησίας μας. Η επιγραφή πάνω από την είσοδο του κυρίως Ναού μας πληροφορεί ότι οι τοιχογραφίες έγιναν το 1560 μΧ.
Η Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας (τηλ. 24320-22220), είναι ανδρική Μονή και βρίσκεται βορειοδυτικά της Μονής Αγίου Στεφάνου, πάνω σ' έναν πανύψηλο βράχο έκτασης 5-6 στρεμμάτων, με ιδιόμορφο σχήμα. Είναι το πιο δυσπρόσιτο από τα Μοναστήρια των Μετεώρων. Από επιγραφή και άλλες μαρτυρίες γίνεται γνωστό ότι ο κύριος Ναός (καθολικό) κτίστηκε το 1475-76 μΧ.
Όλες οι Μονές, είναι επισκέψιμες σε ώρες και ημέρες που καθορίζουν οι ίδιες (συνήθως δέχονται κατά τις ώρες 09:30-12:30 και 15:30-18:00, όλο το χρόνο). Σ’ αυτές σώζονται ανεκτίμητοι θησαυροί: Ιερές εικόνες, λαογραφικές συλλογές, σπουδαία αρχαία παλαίτυπα του 15ου-19ου αιώνα, έργα του Αριστοτέλη, τυπωμένα το 1498, λεξικά από τον 14ο αιώνα, αξιόλογα χειρόγραφα παραγωγής του 9ου-19ου αιώνα, εκκλησιαστικά κειμήλια, μεταβυζαντινές φορητές εικόνες, χρυσοκέντητα άμφια, χειρόγραφοι κώδικες, έγγραφα βυζαντινά και μεταβυζαντινά, συλλογή μουσικών και νομικών χειρογράφων και κείμενα αρχαίων συγγραφέων (Όμηρος, Σοφοκλής, Δημοσθένης, Ησίοδος, Αριστοτέλης, Αλεξανδρινοί συγγραφείς). Από το 1988 περιλαμβάνονται στον κατάλογο μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣ

Μαρία Κάλλας: Μορφή βγαλμένη από την Ελληνική Τραγωδία ή μια γυναίκα με όλα τα προτερήματα και ελλατώματα μιας συνηθισμένης νοικοκυράς όπως η ίδια αυτοχαρακτηριζόταν όταν βρισκόταν μακριά από τη σκηνή, προφυλαγμένη στην ασφάλεια και την ησυχία του άνετου και ευχάριστου σπιτιού της; Διάσημη και αλαζονική πριμαντόνα, στις δημόσιες εμφανίσεις της, παραδοσιακή Ελληνίδα νοικοκυρά στις προσωπικές της στιγμές. Αμερικανίδα υπήκοος μέχρι την ηλικία των 43 ετών, Ελληνίδα υπήκοος για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής της. Στα μάτια του κόσμου φαινόταν ότι είχε τα πάντα. Δόξα, χρήματα και μια θαυμάσια ζωή. Αλλά μέσα της, στην καρδιά της, η Κάλλας θεωρούσε ότι απέτυχε να ολοκληρωθεί ως γυναίκα, γιατί αυτό που επιθυμούσε περισσότερο από την επιτυχία ήταν να γίνει μητέρα και να αποκτήσει πολλά-πολλά παιδιά. «Τώρα βέβαια είναι πια πολύ αργά…», είπε στην τελευταία της συνέντευξη στον Πήτερ Ντράγκατζ (Πέτρο Δραγάτση), «…αλλά αν ξανάρχιζα τη ζωή μου, θα έκανα τουλάχιστον έξι παιδιά –τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Εμείς οι Έλληνες βάζουμε την οικογενειακή μας ζωή πάνω από κάθε τι άλλο. Και το παράπονό μου όταν άκουγα τον κόσμο να με χειροκροτεί, ήταν γιατί η Κάλλας να μην περιστοιχίζεται από τα παιδιά της και αργότερα τα εγγόνια της στις στιγμές της ευτυχίας της, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι». Η Μαρία Κάλλας, πλέον της μεγάλης ηθοποιού, ήταν και μια ανεπανάληπτη υψίφωνος, που έκανε τους Ιταλούς φιλόμουσους, να την ονομάζουν «Πρίμα Ντόνα Ασολούτα», δηλ. η απόλυτη υψίφωνος. Η ασυνήθιστη γκάμα της, εξέπληξε ακόμη και τους πιο δύσκολους ειδήμονες της όπερας και την καθιέρωσε ως την πριμαντόνα σταρ που έφερε την όπερα κοντά στην αντίληψη των μαζών.
Τον Αύγουστο 1923, ο Γιώργος Καλογερόπουλος (από το Νεοχώρι Ιθώμης στο Μελιγαλά Μεσσηνίας) και η Ευαγγελία Δημητριάδη (από Κωνσταντινούπολη), μετανάστευσαν από την Αθήνα στην Αμερική, όπου τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους, αποκτούν τη δεύτερη κόρη τους Μαρία Καλλογεροπούλου. «Οι γονείς μου απογοητεύτηκαν όταν γεννήθηκα, γιατί ήθελαν αγόρι. Όμως εγώ δούλεψα σκληρά, σαν αγόρι, λέει η Μαρία, και έβγαλα το ψωμί μου. Εμείς οι ίδιοι είμαστε η δύναμή μας, κι αυτό θα έπρεπε να μας διδάσκει η Θρησκεία μας». Εκεί ανοίγουν φαρμακείο και τον 1929 αλλάζουν το οικογενειακό επώνυμο, από Καλογερόπουλος σε Callas. Το 1932, η Μαρία αρχίζει μαθήματα πιάνου και το 1934, σε ηλικία 11 ετών λαμβάνει το πρώτο της βραβείο ως «σολίστ» σε διαγωνισμό παιδικών φωνών που είχε διοργανώσει ραδιοφωνικός σταθμός της Νέας Υόρκης.
Το 1937 οι γονείς της χωρίζουν και η ίδια, ακολουθεί τη μητέρα της και επιστρέφει στην Αθήνα, όπου συνεχίζει της σπουδές της στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών. Στα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν, η Μαρία Κάλλας συμμετείχε σε παραστάσεις (αρχικά μαθητικές και αργότερα και επαγγελματικές) με το Ωδείο Αθηνών, τη Λυρική Σκηνή Αθηνών, τη Λυρική Σκηνή Θεσσαλονίκης κ.α.
Το 1945 σε ηλικία 22 ετών, εξ αιτίας της υποβάθμισής της Λυρικής σκηνής στην Ελλάδα καθώς επίσης και του πολέμου που της έκαναν οι συνάδελφοί της, οι οποίοι την κατηγορούσαν για συνεργασία με τους κατακτητές, επιστρέφει στις ΗΠΑ. Εκεί, παρά τις προσπάθειές της για ανεύρεση εργασίας, δεν καταφέρνει να υπογράψει συμβόλαιο. Η γνωριμία της ωστόσο με τον διευθυντή της Αρένας της Βερόνα, υπήρξε καταλυτική για την μελλοντική της πορεία. Το 1947 πηγαίνει στην Ιταλία, όπου κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην «Αρένα» της Βερόνα με τη «Τζοκόντα» του Αμιλκάρε Πονκιέλι. Συνάμα γνωρίζει το μουσικόφιλο Ιταλό βιομήχανο Τζοβάνι Μπατίστα Μενεγκίνι και τον οποίο παντρεύεται τον Απρίλιο 1949, σε ηλικία 26 ετών. Ο Μενεγκίνι, σε ρόλο μάνατζερ, την υποβάλει σε δίαιτα με σκοπό να αποκτήσει καλύτερη εμφάνιση και της αποτρέπει κάθε βιοτική ενασχόληση με την οικονομική κάλυψη που της παρέχει. Αργότερα θα πει για αυτόν το γάμο «Δεν άφησα εγώ τον Μπατίστα, αλλά εκείνος εμένα. Εγώ ήθελα να φροντίζω μόνη μου τις επαγγελματικές μου υποθέσεις και εκείνος ήθελε να έχει απόλυτο έλεγχο στη ζωή μου και την καριέρα μου. Ήθελα σύζυγο και όχι μάνατζερ».
Έκτοτε και για 20 ολόκληρα χρόνια (1945-1965), το άστρο της λάμπει αδιαφιλονίκητα στη γη. Η περίοδος των διεθνών της θριάμβων διαρκεί ως το 1961, και σε μειωμένο αριθμό εμφανίσεων ως το 1965. Δελεαστικά συμβόλαια της προσφέρονται από όλα τα μεγάλα θέατρα και η δόξα της κατακλύζει ολόκληρη την Ευρώπη και την Αμερική
Η γνωριμία της με τον Αριστοτέλη Ωνάση, ήρθε το 1956 (σε ηλικία 33 ετών), σε ένα πάρτυ. Εκεί, όπως αναφέρει στην τελευταία της συνέντευξη «Ο Αρίστος έσκυψε, μου φίλησε το χέρι και μου είπε στα Ελληνικά: Κυρία μου, έχετε κάτι από το παρουσιαστικό μιας Ελληνίδας θεάς, όπως ακριβώς σας περίμενα. Είναι τιμή μου που σας γνωρίζω. Ελπίζω να ξανασυναντηθούμε». Το καλοκαίρι του επόμενου έτους (1957), ξαναβρέθηκαν στη θαλαμηγό «Χριστίνα»,όπου ερωτεύθηκαν και αποφασίσαν να συνδεθούν. «Ο Αρίστος ήταν ο μόνος άνδρας που αγάπησα. Κοντά του αισθάνθηκα σαν πραγματική γυναίκα. Κάθε μέρα μου προσέφερε τριαντάφυλλα, άφηνε δωράκια στο δωμάτιό μου και σκεφτόταν καθετί που ήξερε ότι θα μου έδινε χαρά και θα με έκανε ευτυχισμένη…
Το 1966 σε ηλικία 43 ετών, αποδύεται την Αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την Ελληνική. Λύεται έτσι και τυπικά ο γάμος της με τον Μενεγκίνι «Αν για να έχω έναν άντρα κοντά μου σημαίνει ότι πρέπει να υποφέρω, τότε προτιμώ να είμαι μόνη».
Δύο χρόνια αργότερα, ο Ωνάσης παντρεύεται τη χήρα Τζάκυ Κέννεντυ. «Εξακολουθούσα να συναντώ τον Αρίστο και μετά το γάμο του… Είχαμε πάντα μία βασική κατανόηση, είχαμε πολλά κοινά σημεία. Όταν είχε να συζητήσει σημαντικά πράγματα, ερχότανε σ’ εμένα, δεν πήγαινε σ’ εκείνη Αυτή η χρυσοθήρας (έτσι αποκαλούσε η Κάλλας τη Τζάκυ) δεν μπόρεσε να τον καταλάβει».
Ο γάμος του Ωνάση με την Τζάκυ, σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα μιας αποτυχημένης εγχείρησης σκωληκοειδίτιδας (στις αρχές της ίδιας δεκαετίας) που της προκάλεσε «…αδυνάτισμα των μυών του υπογαστρίου διαφράματος» και συνεπώς αλλοίωση της φωνής της, συνέβαλαν στην ηθική εξουθένωση της Κάλλας. «…Μην ξεχνάς ότι μόνο το ευτυχισμένο πουλί κελαηδάει, το δυστυχισμένο χώνεται στη φωλιά του και πεθαίνει…» αναφέρει στην τελευταία της συνέντευξη που έδωσε στον Πήτερ Ντράγκατζ (Πέτρο Δραγάτση) στο διαμέρισμά της στο Παρίσι.
Σ’ αυτήν την τελευταία συνέντευξη, η Μαρία μίλησε για όλα. Για τις σχέσεις ανδρών-γυναικών είπε «Και βέβαια είναι άδικο η γυναίκα που κάνει τη δουλειά ενός άντρα να μην πληρώνεται όσο και ο άνδρας. Αλλά ισότητα… όχι. Ο Θεός έπλασε τον άνδρα κυνηγό και τη γυναίκα μητέρα. Και ήξερε τι έκανε». Για τις κατηγορίες που δεχόταν ότι ήταν δύσκολη όταν επρόκειτο να εμφανιστεί σε παράσταση και ότι αντιμετώπιζε τους καλλιτέχνες με περιφρόνηση, η Κάλλας απάντησε «Δεν θέλω με κανένα τρόπο να συνδέσω το όνομά μου με το κακό γούστο… Θα ήταν πολύ εύκολο να δημιουργήσω τη φήμη μιας γλυκιάς και γοητευτικής καλλιτέχνιδας, αλλά αυτό θα με παρέσυρε σε κακές παραστάσεις…». Σχετικά με την εμφάνισή της ανέφερε «Αδυνάτισα γιατί όπως όλες οι γυναίκες ήθελα να είμαι ελκυστική και όχι μια χοντρή σοπράνο. Κατάλαβα ότι η φωνή δεν έφτανε, όταν ένας Ιταλός κριτικός της Όπερας, έγραψε ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να βρει τη διαφορά ανάμεσα στα πόδια των ελεφάντων που ήταν πάνω στη σκηνή και στα πόδια τα δικά μου, σε μία παράσταση της Αϊντα. Έκλαψα με πικρά δάκρια για πολλές μέρες. Τότε αποφάσισα να αδυνατίσω». Τέλος για τη σχέση της με το Θεό, έλεγε ότι προσευχόταν συχνά και όχι μόνο σε εποχές δυσκολιών και προβλημάτων. Η προσευχή ήταν τυπική της μοναδικής και ασυνήθιστης προσωπικότητάς της «Θεέ μου, στείλε μου ό,τι θέλεις, καλό ή κακό, αλλά δώσε μου τη δύναμη να το αντιμετωπίσω».
Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την.
Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974.
Η Μαρία Κάλλας πέθανε από καρδιακή ανεπάρκεια στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, στο διαμέρισμά της στο Παρίσι. Η είδηση του θανάτου της, είχε προκαλέσει παγκόσμια συγκίνηση. Αν και η κατάσταση της υγείας της μεγάλης καλλιτέχνιδας είχε επιδεινωθεί κατά τους τελευταίους μήνες, τίποτα δεν έδειχνε ότι επρόκειτο για κάτι σοβαρό. Ωστόσο, πολλοί ειδικοί της όπερας, επεσήμαναν κάποιο κλονισμό στην υγείας της, από τότε που άρχισε εξαντλητική δίαιτα.

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥΣ

Όλα τα προβλήματα που υπάρχουν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κρίνονται ανησυχητικά, καθώς η Τουρκία προσπαθεί μ’ αυτά να αποπροσανατολίσει το λαό της από τα σοβαρά εσωτερικά προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Τα προβλήματα της Τουρκίας στο εσωτερικό της συνίστανται στο Κουρδικό (προσπάθεια ίδρυσης Κουρδικού κράτους) και στις πιέσεις της Ε.Ε. να αναγνωρίσει τη γενοκτονία των Αρμενίων, να προχωρήσει στον εκδημοκρατισμό των θεσμών της και να βελτιώσει τα ανθρώπινα δικαιώματα τα οποία παραβιάζονται σε μόνιμη βάση. Τέλος καλείται να αντιμετωπίσει τη φτώχεια που επικρατεί στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας και τη ρήξη της Τουρκικής κυβέρνησης με τη Στρατιωτική ηγεσία αλλά και την Τουρκική δικαιοσύνη.
Στην εξωτερική πολιτική, οι ανάγκες της για καλύτερες σχέσεις με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ένταξή της σ΄ αυτή, δείχνουν να μην ικανοποιούνται λόγω των παραπάνω προβλημάτων. Παράλληλα, παρά τα τεράστια ποσά που δαπανά στην εξωτερική πολιτική, βλέπει την «επιρροή» της στα κράτη των Βαλκανίων να μειώνεται, καθώς αυτά εμφανίζουν τάσεις απομάκρυνσης από την σφαίρα επιρροής της Άγκυρας. Τέλος, η Τουρκική πλευρά δυσανασχετεί με το γεγονός ότι τα πετρέλαια που πολύ πιθανόν υπάρχουν στο Αιγαίο Πέλαγος, δεν ανήκουν σ΄ αυτήν αλλά σε Ελληνικά ή διεθνή χωρικά ύδατα. Προσπαθώντας με κάθε τρόπο να αποκτήσει πρόσβαση σ’ αυτές τις ενεργειακές ζώνες, τις χαρακτηρίζει «γκρίζες».

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ πΓΔΜ

Στο θέμα του ονόματος των Σκοπίων, η Ελλάδα αιφνιδιάστηκε και παρουσιάστηκε ανέτοιμη να αναλάβει ηγετικό ρόλο με το να προτείνει η ίδια ένα κοινά αποδεκτό όνομα. Απέρριπτε συλλήβδην οποιαδήποτε ονομασία με τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγό της, ανεξάρτητα αν αυτό προσδιόριζε τα Σκόπια ιστορικά ή γεωγραφικά (π.χ. Σλαβομακεδονία»), καθώς πρωταρχικός σκοπός της κυβέρνησης την περίοδο εκείνη, ήταν να απεμπλακεί από τα εσωτερικά πολιτικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Μετατόπιζε έτσι το πρόβλημα στον Ελληνικό λαό, απευθυνόμενη κυρίως στο συναίσθημά του, οργανώνοντας ογκώδη λαϊκά συλλαλητήρια, με σύνθημα «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να ενημερώσει τον Ελληνικό λαό με ψυχραιμία και νηφαλιότητα ότι γεωγραφικά ο όρος «Μακεδονία» περιλαμβάνει ολόκληρη την πΓΔΜ (που καταλαμβάνει το 38% της συνολικής εδαφικής έκτασης της Μακεδονίας), μέρος της Ελλάδος (σε ποσοστό 38%) και μέρος της Βουλγαρίας (σε ποσοστό 12%) και ότι στην πρώην ενωμένη Γιουγκοσλαβία η περιοχή των Σκοπίων ονομάζονταν ήδη «Μακεδονία».
Παρόλα αυτά, οι Ελληνικοί χειρισμοί στο θέμα του ονόματος των Σκοπίων κρίνονται μάλλον επιτυχείς, καθώς πέτυχαν την ακύρωση μιας σειράς αλυτρωτικών συμπεριφορών των Σκοπιανών (έκδοση νομίσματος, σημαία με τον ήλιο της Βεργίνας, ονομασία κ.λπ.)

Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Η Ε.Ε δεν φαίνεται πρόθυμη να δεχθεί άμεσα την Τουρκία στους κόλπους της και την πιέζει ολοένα και περισσότερο να τηρήσει το πρωτόκολλο της συμφωνίας σύνδεσης ΕΚ-Τουρκίας αναφορικά με το Κυπριακό. Σε ό,τι αφορά τις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, οι Ευρωβουλευτές εκτιμούν ότι η άρση του casus belli που κήρυξε η Τουρκική Εθνοσυνέλευση το 1995, θα δώσει νέα ώθηση για βελτίωση των σχέσεων αυτών. Παράλληλα καλούν την Τουρκική κυβέρνηση να καταβάλει σοβαρές και εντατικές προσπάθειες για την επίλυση κάθε εκκρεμούς διαφοράς, με ειρηνικά μέσα και σύμφωνα με το χάρτη των Η.Ε.
Η Τουρκία από την πλευρά της, αντί να σεβαστεί και να τηρήσει τους όρους της Ε.Ε., πεισματικά εφαρμόζει την δική της εξωτερική πολιτική με αυστηρά εθνικούς όρους. Ενισχύει έτσι τον εθνικισμό και τον Ευρωσκεπτικισμό στο εσωτερικό της, όπως αποδεικνύεται και από τις διάφορες δημοσκοπήσεις.
Σ’ αυτήν τη συμπεριφορά, η Τουρκία φαίνεται να ενθαρρύνεται και από τη στάση των ΗΠΑ, που για πολλούς λόγους (όπως ενδεικτικά αναφέρονται παρακάτω), διαφαίνεται ότι δεν επιθυμούν την επίλυση των Ελληνοτουρκικών διαφορών. Κατ’ αρχήν, επίλυση των διαφορών θα σημαίνει μείωση των πωλήσεων πολεμικού εξοπλισμού και κατ’ επέκταση μείωση των εσόδων των ΗΠΑ. Επιπλέον, η προσπάθεια διατήρησης ηγετικού προφίλ στις παγκόσμιες εξελίξεις, αναγκάζει τις ΗΠΑ να επιδιώκουν τη διατήρηση καλών σχέσεων με την Τουρκία, η οποία θα είναι πρόθυμη να αποστείλει στρατεύματα στο Αφγανιστάν και να βοηθήσει στην «τιθάσευση» του ΙΡΑΝ. Τέλος, καθετί που περιορίζει παγκοσμίως την ελευθερία κίνησης σε διεθνή ύδατα (π.χ. αύξηση Ελληνικών χωρικών υδάτων σε 12 ν.μ.), ενοχλεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ κ.λπ.
Κατόπιν των παραπάνω, εκτιμάται ότι η Άγκυρα δε φαίνεται διατεθειμένη να προχωρήσει άμεσα σε κινήσεις καλής θέλησης στο Κυπριακό και στα Ελληνοτουρκικά, χωρίς να έχει εξασφαλίσει προηγουμένως ισχυρά ανταλλάγματα (π.χ. άρση εμπάργκο για τους Τουρκοκύπριους). Άλλωστε, οι προτεραιότητες της κυβέρνησης Ερντογάν και της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, είναι το Κουρδικό και η κατάσταση στα βορειοανατολικά σύνορα της χώρας.

ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΧΕΙΡΙΣΜΟΙ

«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Το πεπρωμένο της Ελλάδας ήταν να βρεθεί αντιμέτωπη με το Κυπριακό και να υποχρεωθεί να πάρει θέση. Ωστόσο ακόμη και αν η Ελλάδα αποφάσιζε να μη θέσει το θέμα της αυτοδιάθεσης στον ΟΗΕ, διατηρώντας τις φιλικές σχέσεις με τη Βρετανία, θα κατηγορείτο ότι δεν υποστήριξε πανανθρώπινα ιδανικά όπως αυτό της αυτοδιάθεσης και κυρίως ότι δεν υποστήριξε ομοεθνή λαό.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τη στάση της, η Ελλάδα ήταν εκτεθειμένη. Έπρεπε όμως να διαλέξει ανάμεσα στο προσωπικό της όφελος ή στο εθνικό-ιστορικό της χρέος. Η Ελλάδα διάλεξε το δεύτερο. Έβαλε στην άκρη το προσωπικό της όφελος και σωστά υποστήριξε το δίκαιο Κυπριακό αίτημα για ελευθερία.
Οι Ελληνικοί λοιπόν χειρισμοί στο Κυπριακό, τόσο σε όραμα όσο και σε πράξεις-πρωτοβουλίες, ήταν και είναι άριστοι, καθώς σέβονται απόλυτα τους διεθνείς κανονισμούς και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Αθήνα στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει τη Λευκωσία, ενώ με επιδέξιους χειρισμούς, συνέβαλε στην είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. Αντίθετα, η Τουρκία με τις ενέργειές της, βρίσκεται «με την πλάτη στον τοίχο», καθώς αναγκάζεται να απολογείται σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς, για την εισβολή της στο νησί.
Οι χειρισμοί των Κυπρίων, επίσης δεν ήταν οι καλύτεροι, καθώς δεν εκμεταλλεύθηκαν σωστά τις 2 ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν για την επίλυση του ζητήματός τους. Η πρώτη μεγάλη ευκαιρία ήταν τον Οκτώβριο του 1955 όταν η Αγγλία πρότεινε λύση για το Κυπριακό με 10ετή περίοδο «ΑΥΤΟΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ» χωρίς καμία απολύτως αναφορά στους Τουρκοκύπριους. Η δεύτερη ευκαιρία, αν και καλά «καμουφλαρισμένη», ήταν τον Ιούλιο του 1974 όταν «δείγμα» των Ελληνικών στρατευμάτων προσπάθησε να «καταλάβει» την Κύπρο. Αν και η εκδοχή αυτή είναι υποθετική (καθώς δεν υπάρχουν σαφείς πληροφορίες), ωστόσο εκτιμάται ότι οι Έλληνες στρατιωτικοί, γνωρίζοντας την επιθυμία των Κυπρίων να ενωθούν με την Ελλάδα και τις αρκετές προσπάθειες των Τούρκων να καταλάβουν τη Βόρεια Κύπρο, προσπάθησαν (έστω με άκομψο τρόπο) να σηκώσουν στις πλάτες των Ελλήνων το Κυπριακό ζήτημα, μετατρέποντάς το σε Ελληνοτουρκική διαφορά. Σ’ αυτήν την περίπτωση, αν οι Κύπριοι δεν αντιστέκονταν στο στρατιωτικό πραξικόπημα των Ελλήνων, η Τουρκία θα αναγκαζόταν να εξετάσει με διαφορετικά δεδομένα την επίθεσή της στην Κύπρο.

ΤΟ ΚΥΠΡΙΑΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ

Στο πλαίσιο των Η.Ε, οι ηγέτες των Ε/Κ και Τ/Κ κκ Χριστόφιας και Ταλάτ συμφώνησαν, να προχωρήσουν στη σύσταση και έναρξη λειτουργίας αριθμού ομάδων εργασίας (Ο.Ε) για θέματα ουσίας και τεχνικών επιτροπών (Τ.Ε) για ζητήματα καθημερινότητας. Μεταξύ άλλων, το σχετικό ανακοινωθέν προέβλεπε συνολική αξιολόγηση του έργου των Ο.Ε. και Τ.Ε. μετά την παρέλευση τριμήνου, με στόχο την έναρξη νέων συνολικών διαπραγματεύσεων υπό την αιγίδα του Γ.Γ. του ΟΗΕ, συναντήσεις των δύο ηγετών, όποτε παραστεί ανάγκη καθώς και την διάνοιξη της οδού Λήδρας και την συνέχιση διαβουλεύσεων για το άνοιγμα του οδοφράγματος στο Λιμνίτη και άλλων διόδων.
Σε νέα συνάντηση επαναβεβαίωσαν ότι κοινός τους στόχος παραμένει η εξεύρεση λύσης «δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας και της πολιτικής ισότητας, όπως προδιαγράφεται στις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας» καθώς και ότι «αυτός ο συνεταιρισμός θα έχει μία Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση, με μία διεθνή προσωπικότητα καθώς και μία Τουρκοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία και μία Ελληνοκυπριακή Συνιστώσα Πολιτεία». Συμφώνησαν επίσης επί των αρχών της μιας κυριαρχίας και της μιας υπηκοότητας.
Οι ηγέτες των Ε/Κ και Τ/Κ κ.κ. Χριστόφιας και Ταλάτ, από τις 3 Σεπτεμβρίου 2008 μέχρι σήμερα, έχουν πραγματοποιήσει 25 συνολικά συναντήσεις με αντικείμενο θέματα διακυβέρνησης. Σκοπός των απ’ ευθείας συνομιλιών είναι η άρση των αδιεξόδων και η ιεράρχηση των κανόνων για τη λύση του Κυπριακού το συντομότερο δυνατόν.
Η Τουρκία από την πλευρά της, κάνοντας δηλώσεις για «δύο κράτη», «δύο λαούς», ακόμη και «δύο θρησκείες» στην Κύπρο, οι οποίες αντιβαίνουν στις Αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας και εμμέσως αμφισβητούν το συμπεφωνημένο πλαίσιο λύσης, δυσχεραίνει τις συνομιλίες των δύο ηγετών της Ε/Κ και Τ/Κ πλευράς. Επιπλέον, η τουρκική πλευρά συνεχίζει τη δημιουργία τετελεσμένων στα κατεχόμενα με την πώληση Ελληνικών κατεχόμενων περιουσιών, δυσχεραίνοντας έτσι την επανένωση της Κύπρου.
Από την πλευρά της Ελλάδος, η κ. Μπακογιάννη, υποστηρίζει τη συνεχή, ουσιαστική και αποδοτική συνεργασία Αθήνας και Λευκωσίας, τη στήριξη του συνόλου των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων προς την κυπριακή πολιτική ηγεσία και επισήμανε ότι οι αποφάσεις στο Κυπριακό λαμβάνονται στην Λευκωσία, στην οποία η Ελλάδα συμπαρίσταται.
Στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάλεσε την Τουρκία να κάνει συγκεκριμένα βήματα και να συμβάλει σε ένα ευνοϊκό κλίμα για μια συνολική διευθέτηση, καθώς συνεχίζει να μην εφαρμόζει το Πρόσθετο Πρωτόκολλο έναντι της Κύπρου. Ως εκ τούτου εξακολουθεί να ισχύει η απόφαση του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων του Δεκεμβρίου 2006 για το μη άνοιγμα οκτώ Διαπραγματευτικών Κεφαλαίων και το μη κλείσιμο οιουδήποτε άλλου κεφαλαίου, μέχρις ότου η Τουρκία εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της.

ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΗ

Τα θετικά που έχει αποκομίσει η Ελλάδα από τη συμμετοχή της στην Ε.Ε. είναι η ευημερία των πολιτών της σε υλικά αγαθά. Δεν υπάρχει λοιπόν γειτονιά της Ελλάδος, όπου να μην βλέπουμε την χαρακτηριστική πινακίδα συγχρηματοδότησης ενός έργου με κονδύλια της Ε.Ε., το οδικό δίκτυο της χώρας μας έχει εμφανώς βελτιωθεί (είτε με την επισκευή του ήδη υπάρχοντος είτε με την κατασκευή νέων αυτοκινητοδρόμων), ο Έλληνας πολίτης έχει τη δυνατότητα να ταξιδέψει σε οποιαδήποτε χώρα της Ε.Ε. χωρίς να ταλαιπωρείται από χρονοβόρες διαδικασίες (όπως αντίστοιχα συμβαίνει και με τους πολίτες των άλλων χωρών), ενώ το κοινό νόμισμα (€) των χωρών-μελών διευκολύνει επίσης τόσο τις συναλλαγές όσο και την καθημερινότητα εκείνων που μπορούν να ταξιδεύουν.
Στα αρνητικά τη Ε.Ε. συγκαταλέγονται η κοινή νομοθεσία, η κοινή μεταναστευτική πολιτική και γενικά η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων των χωρών στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. Οι ιδιαιτερότητες κάθε πολιτισμού δεν γίνονται σεβαστές ούτε προφυλάσσονται με την επιβολή κοινής νομοθεσίας. Κάθε χώρα έχει την δική της ιδιαίτερη ιστορική κληρονομιά, τους δικούς της θεσμούς και τις δικές της ξεχωριστές αξίες (π.χ. οι δεσμοί του κράτους με την θρησκεία, είναι διαφορετικοί στους Φιλανδούς απ’ ότι στους Έλληνες.) Επίσης δεν είναι δυνατόν οι χώρες της Ε.Ε. να έχουν κοινή μεταναστευτική πολιτική ενώ ταυτόχρονα να υφίστανται διαφορετικές συνέπειες από την μετανάστευση (κανένας π.χ. Αλβανός δεν μετανάστευσε π.χ στην Νορβηγία και είναι λογικό οι Νορβηγοί να μην συμμερίζονται τις φοβίες των Ελλήνων στο θέμα αυτό).
Συνοψίζοντας, θεωρώ ότι η Ε.Ε. ό,τι καλό είχε να κάνει, το έκανε. Από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σ’ αυτήν, θα αποβεί εις βάρος της (αλλά πλέον θα είναι αργά «είναι αργά για δάκρυα Στέλλα»).

ΝΑΪΦ

Εδώ και 2 χρόνια, στο χωριό Κοντιάς της Λήμνου λειτουργεί η gallery της Λουντμίλα. Η συλλογή της ζωγράφου αποτελείται από περίπου 50 έργα, ζωγραφισμένα με ακρυλικά χρώματα σε καμβά, δουλεμένα με σπάτουλα και πινέλο και κοστολογούνται στα 200,00 € περίπου.
Επηρεασμένη από το ρεύμα ναΐφ, τα θέματά της τα παίρνει από τη ζωή και τα παρουσιάζει ανεπιτήδευτα και ρεαλιστικά, εκφράζοντας έντονα τη λαϊκή θυμοσο-φία.
Παραδοσιακοί ανεμόμυλοι, τοπία της Λήμνου κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού, κεχαγιάδες, ψαράδες, αγρότες, πρόσωπα χαμογελαστά, δίχως άγχος, σε καθημερινές δραστηριότητες, συνθέτουν τον εσωτερικό ψυχικό της κόσμο και αποδίδουν με τον πλέον ειλικρινή τρόπο, τα αγνά και αγαθά της συναισθήματα για τη Λήμνο, τους κατοίκους του νησιού, και το σεβασμό της προς την παράδοση του τόπου. Τα φόντα των έργων είναι ζωηρά και σε συνδυασμό με την ποικιλία των χρωμάτων που χρησιμοποιεί δημιουργούν στο θεατή αισθήματα ευφορίας και αισιοδοξίας.
Μέρος της συλλογής της παρουσιάσθηκε με μεγάλη επιτυχία το περασμένο καλοκαίρι στη Μύρινα της Λήμνου, όπου είχαν την ευκαιρία να την επισκεφθούν πολλοί τουρίστες Έλληνες και ξένοι. Έργα της ζωγράφου βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές.
Η gallery λειτουργεί καθημερινά κατόπιν ραντεβού και στο χώρο της φιλοξενείται και έκθεση υαλογραφίας.
Η Λουντμίλα είναι από την Ουκρανία. Είναι δασκάλα στο επάγγελμα και παράλληλα με τις πανεπιστημιακές σπουδές της παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής στο «hodosnia scola» της Τερνοπόλ. Βρίσκεται στην Ελλάδα εδώ και 10 χρόνια ενώ τα τελευταία 2 χρόνια ζει στο χωριό Κοντιάς Λήμνου με το σύζυγό της.

ΣΥΧΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

«ΟΤΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΑΤΟΛΜΟΥΝ»

ΣΕ ΦΑΡΣΟΚΩΜΩΔΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ Ο ΘΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΠΑΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ ΚΑΙ ΕΞΥΓΙΑΝΣΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΑΠΕΙΝΩΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΛΑΟ ΠΟΥ ΕΠΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΣΕ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΣΕ ΝΔ.

Την απροθυμία της να αναλάβει το πολιτικό κόστος μίας δέσμης σκληρών μέτρων στον τομέα της οικονομίας, φανέρωσε η πρώην κυβέρνηση της ΝΔ, όταν με την επίκληση της οικονομικής κρίσης που πλήττει τη χώρα μας, επέλεξε να καταφύγει πρόωρα στις κάλπες τον Οκτώβριο 2009, μετατοπίζοντας έτσι το πρόβλημα στον Ελληνικό λαό. Οι Έλληνες πολίτες από την πλευρά τους, κλήθηκαν να διαλέξουν ανάμεσα στον δρόμο της εξόδου από την κρίση με αύξηση των μισθών (που προτείνει το ΠΑΣΟΚ) και στο δρόμο της εξόδου από την κρίση χωρίς αύξηση των μισθών (που προτείνει η ΝΔ).
Μα είναι δυνατόν να τίθενται τέτοια διλήμματα; Από τη στιγμή που και στις δύο περιπτώσεις, επέρχεται λύση του προβλήματος και ανάκαμψη της οικονομίας, για ποιο λόγο ο πολίτης να καταπιεστεί και να επιλέξει την έξοδο από την κρίση χωρίς αύξηση των μισθών; Αυτό λέει η κοινή λογική. Και τελικά ο λαός ακολούθησε την κοινή λογική. Στις Βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009, η σκεπτόμενη μειοψηφία του Ελληνικού λαού (περίπου το 10% των ψηφοφόρων) που ψηφίζει ό,τι ακούει και όχι ό,τι βλέπει, (δηλ. τη σημαία), επέλεξε τον εύκολο δρόμο του ΠΑΣΟΚ.
Από την άλλη, με βάση την κοινή λογική, τίθενται κάποια απλά ερωτήματα. Μία λαϊκή παροιμία λέει «όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος». Στην προκειμένη περίπτωση, ο νοικοκύρης ήταν η κυβέρνηση της ΝΔ, που έχοντας ήδη 6 χρόνια στην εξουσία της Ελλάδος, είναι λογικό να παραδεχθούμε ότι γνώριζε καλύτερα από τον καθένα μας τα οικονομικά της χώρας μας. Τι παραπάνω λοιπόν θα μπορούσε να γνωρίζει το ΠΑΣΟΚ ώστε να έχει τη δυνατότητα να προτείνει έξυπνες και ευχάριστες λύσεις, ενώ η ΝΔ να προτείνει λύσεις απλές και δύσκολες;
Οι σκεπτόμενοι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, ισχυρίζονται ότι το κόμμα τους έχει ικανότερα στελέχη που διαθέτουν μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία και γι αυτό έχει τη δυνατότητα ως κόμμα, να προτείνει φιλολαϊκά μέτρα. Οι σκεπτόμενοι ψηφοφόροι της ΝΔ από την πλευρά τους, ισχυρίζονται ότι το ΠΑΣΟΚ θέτει ως αυτοσκοπό του την ανάληψη της εξουσίας και γι αυτό υπόσχεται στο λαό πολλά χωρίς να ζητάει απ’ αυτόν τίποτα. Όπως και να έχουν τα πράγματα, είναι γεγονός ότι οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες όχι μόνο αντιμετώπισαν την παγκόσμια οικονομική κρίση πολύ πιο έντονα από την Ελλάδα, χωρίς βεβαίως να καταφύγουν σε πρόωρες εκλογές, αλλά παράλληλα κατόρθωσαν να ανακάμψουν από την οικονομική κρίση, ενώ την ίδια στιγμή, η χώρα μας βρίσκεται ακόμη στη δίνη της κρίσης αυτής.
Αναμφισβήτητα, ο θεσμός των εκλογών αποτελεί την κορυφαία στιγμή άσκησης της εξουσίας του Ελληνικού λαού και το θεμέλιο της δημοκρατίας, καθώς πρόκειται για τη στιγμή που ο κυρίαρχος λαός θα κρίνει την απόδοση και την αποτελεσματικότητα της εκάστοτε κυβέρνησης. Έχει διαπιστωθεί ότι μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση, αλλάζει η ανθρωπογεωγραφία της Βουλής, η οποία και ανανεώνεται από 30% έως 40%. Οι παλιοί υποψήφιοι αποτελούν σταθερές αξίες και δύσκολα χάνουν τις έδρες τους αλλά οι νέοι που έρχονται, ταράζουν τη σταυροδοσία στις εκλογικές δεξαμενές και ξαναμοιράζουν την τράπουλα. Και είναι επίσης προφανές ότι η έλλειψη εκλογών παραπέμπει σε εποχές έλλειψης της δημοκρατίας ή και δικτατορικών καθεστώτων (όπως π.χ. την περίοδο 1936-1946 με τη δικτατορία του κ. Ι. Μεταξά, την περίοδο 1967-1974 με τη δικτατορία της χούντας κ.λπ). Συνεπώς κανένας δεν είναι αντίθετος με τις εκλογές, ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο γίνονται αυτές έχει «ξεχειλωθεί» τόσο πολύ, ώστε να καθιστά ακόμα και αυτές τις διατάξεις του Συντάγματος που προβλέπουν το πότε προσφεύγει μία Κυβέρνηση σε πρόωρες εκλογές, «κενό γράμμα».
Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, που αποτελεί και την πλέον ειρηνική περίοδο της Ελληνικής κοινωνίας, πλήρης εξάντληση της 4ετίας συνέβη μόνο την περίοδο 1985-1989. Όλες τις άλλες φορές οι εκλογές προκηρύσσονταν πρόωρα (συνήθως κατά το τελευταίο εξάμηνο πριν τη λήξη της κυβερνητικής θητείας), με την «ψευδεπίγραφη» επίκληση εθνικών ή οικονομικών θεμάτων εξαιρετικής σημασίας. Ιδιαίτερα δε κατά την τελευταία εικοσαετία, 1989-2009, πραγματοποιήθηκαν 9 βουλευτικές εκλογές, 5 ευρωεκλογές και άλλες 6 κοινοτικές εκλογές. Συνολικά δηλ. κατά την τελευταία εικοσαετία, πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα, 20 εκλογικές αναμετρήσεις, αριθμός που αντιστοιχεί περίπου σε εκλογές 1 φορά κάθε χρόνο!!!
Αξιοσημείωτο πάντως είναι το γεγονός, ότι ο Ελληνικός λαός επιμένει να εναλλάσσει στη διακυβέρνηση του κράτους μόνο τα 2 μεγάλα κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΝΔ), δείχνοντας να λησμονεί ότι τα 2 συγκεκριμένα κόμματα είναι εκείνα που αποτυγχάνουν κάθε φορά να ολοκληρώσουν το κυβερνητικό τους έργο και καταλήγουν ταπεινωμένα και ανίκανα να ολοκληρώσουν την 4ετή θητεία τους! Επιπλέον, δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τους υπαρξιακούς κινδύνους που διατρέχει η κοινωνία και αναδεικνύει πρόσωπα στο δημόσιο βίο από τα καλλιστεία και τον αθλητισμό, πρόσωπα που καμία εγγύηση δεν δίνουν ότι θα διαχειριστούν αποτελεσματικά την εκάστοτε κρίση και την προοπτική της κοινωνίας.
Πλέον όμως της πολιτικής αστάθειας και της αποτυχίας των κυβερνήσεων να φέρουν σε πέρας το κυβερνητικό τους έργο, οι συχνές εκλογές επηρεάζουν εξίσου και άλλους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας.
Στον οικονομικό τομέα, κάθε φορά που γίνονται εκλογές, μεγάλα χρηματικά ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό, δαπανώνται για την προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων. Η προεκλογική αυτή εκστρατεία, αφορά τόσο τα έξοδα για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις (μίσθωση μέσων μεταφοράς για τη μετακίνηση των ψηφοφόρων στις ομιλίες, διαφημίσεις στα ΜΜΕ, αφίσες κ.λπ.), όσο και τις απώλειες των εσόδων του κράτους κατά την ημέρα των εκλογών (κλειστά διόδια, μίσθωση μέσων μεταφοράς από τα κόμματα για τη μετακίνηση των ψηφοφόρων κ.λπ). Κατά τη διάρκεια των εκλογών αποσυντονίζονται οι πολίτες από την καθημερινότητά τους. Οι επιχειρήσεις υπολειτουργούν καθώς είναι υποχρεωμένες να χορηγήσουν εκλογικές άδειες στο προσωπικό τους, ενώ οι πολίτες που επιθυμούν να παραμείνουν «ελεύθεροι» από τα δεσμά των κομματικών μηχανισμών και δεν χρησιμοποιούν τα μισθωμένα μέσα μαζικής μεταφοράς των κομμάτων, αναγκάζονται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου να μετακινηθούν στον τόπο όπου θα ψηφίσουν.
Η αθλητική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου, επηρεάζεται μεν αλλά σε μικρότερο βαθμό. Την ημέρα των εκλογών (Κυριακή), διακόπτονται οι αγώνες των πρωταθλημάτων (ποδόσφαιρο, καλαθόσφαιρα κ.α), ωστόσο οι αγώνες αυτοί μεταφέρονται σε κάποια άλλη ημέρα της εβδομάδας, με αποτέλεσμα να μην αλλοιώνεται ο ετήσιος προγραμματισμός των πρωταθλημάτων. Αντίστοιχα και στον καλλιτεχνικό τομέα, τα θέατρα και τα κέντρα διασκέδασης παραμένουν κλειστά κατά την ημέρα των εκλογών. Και πάλι όμως, πρόκειται για 1 από τις 365 ημέρες του έτους και συνεπώς το πλήγμα (που αφορά και πάλι μόνο το οικονομικό κομμάτι των παραπάνω επιχειρήσεων) είναι ασήμαντο. Μάλιστα θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς, ότι οι καλλιτέχνες (κυρίως όσοι ασχολούνται με τη σάτιρα) αντλούν τα θέματά τους από τις πολιτικές εξελίξεις και συνεπώς ίσως να πρόκειται για μία θετική επιρροή των εκλογών στους καλλιτέχνες.
Το μεγαλύτερο πλήγμα των συχνών εκλογών, το δέχεται η κοινωνία. Ο λαός που συμμετέχει στη διαδικασία επιλογής της νέας κυβέρνησης, βλέποντας ότι το κόμμα που ψήφισε στις προηγούμενες εκλογές όχι μόνο δεν κατάφερε να επιλύσει τα κρίσιμα εθνικά θέματα που είχε υποσχεθεί αλλά παράλληλα αποκαλύπτονται φαινόμενα διαφθοράς των πολιτικών και διάπραξης τερατωδών οικονομικών σκανδάλων, (αρχής γενομένης από το σκάνδαλο Κοσκωτά της Κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, μέχρι και τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου και του ΣΑΟΣ της προηγούμενης Κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή), αυτόματα νιώθει ηττημένος και ταπεινωμένος τόσο σε προσωπικό επίπεδο (καθώς ταυτίζεται με τους πολιτικούς που εξέλεξε με την ψήφο του), όσο και σε εθνικό επίπεδο (καθώς η Ελλάδα συναγωνίζεται στην αξιοπιστία και τη διαφθορά, τις τριτοκοσμικές χώρες). Αξιοσημείωτο είναι ότι κατά την τελευταία εικοσαετία, δεν υπήρξε κυβέρνηση η οποία να μην έχει εμπλακεί σε οικονομικό σκάνδαλο.
Πλέον όμως των ανωτέρω, το μείζων πλήγμα που δέχεται η Ελληνική κοινωνίας από τις συχνές εκλογές, είναι ότι ο Έλληνας πολίτης (και κυρίως ο νέος), αρχίζει να πείθεται ότι η Ελλάδα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Έλληνας πολίτης δείχνει να μην έχει όραμα και αισιοδοξία όχι μόνο για την πατρίδα του αλλά και για την προσωπική του ζωή. Αυτήν τη στάση των Ελλήνων καταδεικνύει και το ποσοστό αποχής τους από τις βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου. Ενώ ανέκαθεν το ποσοστό της αποχής ήταν περίπου 20%, στις εκλογές του Οκτωβρίου 2009, η αποχή ανήλθε στο 50%!.
Υπεύθυνοι βέβαια για την πολιτικό-οικονομικό-κοινωνική κρίση της χώρας δεν είναι αποκλειστικά και μόνο οι πολιτικοί. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες), κατέχουν σημαντική θέση στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Χρησιμοποιώντας τη μέθοδο της μισής αλήθειας, προβάλουν πολλές φορές μέσα από τις συχνότητες ή τις σελίδες τους, μόνο εκείνο το μέρος π.χ. μιας ομιλίας, το οποίο άλλοτε υπονομεύει και άλλοτε βελτιώνει την εικόνα ενός πολιτικού, κάνοντας έτσι «πολιτική» εκ του ασφαλούς. Παρόλα αυτά, η πληθώρα των ιδιωτικών καναλιών και εφημερίδων που εκδίδονται στην Ελλάδα, υπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο την πολυφωνία, εξαλείφει τη δικαιολογία ότι ο λαός δεν γνωρίζει και εκμηδενίζει την ευθύνη των ΜΜΕ.
Το ερώτημα λοιπόν της σχέσης των πολιτών με τους πολιτικούς, είναι το ίδιο με το ερώτημα «η κότα έφτιαξε το αυγό, ή το αυγό την κότα»; Υπεύθυνοι για την πορεία της Ελλάδος είναι εξίσου τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι πολίτες που παραμέρισαν τη μόρφωση και την παιδεία και έθεσαν ως αποκλειστικό στόχο την απόκτηση χρήματος και την προσωπική ηδονή. Κατόπιν των παραπάνω, είναι προφανές ότι οι συχνές εκλογές δεν αποτελούν από μόνες τους πρόβλημα για τον τόπο, αλλά πρόβλημα αποτελούν κυρίως οι προτεραιότητες των Ελλήνων και το σύστημα αξιών που ορίζει η πολιτεία.

ΜΕΤΑΡΥΘΜΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΘΗΚΗ

α Λαμβάνοντας υπόψη αφενός ότι τα 2 μεγάλα κόμματα (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη περίπου του 60-70% του Ελληνικού Λαού, και αφετέρου ότι τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ είναι υπέρμαχοι όχι μόνο της μεταρρυθμιστικής συνθήκης αλλά και του Ευρωσυντάγματος, κρίνεται άσκοπη η διενέργεια δημοψηφίσματος. Η άποψη του Ελληνικού λαού εκφράζετε επάξια από τα δύο μεγάλα κόμματα, ιδιαίτερα δε όταν το σύνολο του Ελληνικού λαού έχει άγνοια όχι μόνο για το Ευρωσύνταγμα αλλά κυρίως για την ελληνική νομοθεσία και τα δικαιώματά του στη Ελλάδα.
Αποφεύγοντας λοιπόν η κυβέρνηση το δημοψήφισμα, αποφεύγει την άσκοπη σπατάλη χρημάτων του Ελληνικού κράτους, και την απορύθμιση της δημόσιας διοίκησης χωρίς βέβαια να υπάρχει αλλοίωση του αποτελέσματος (δηλ. η συνθήκη της Λισσαβώνας, θα επικυρωνόταν είτε γινόταν δημοψήφισμα είτε όχι).

β. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης τάχθηκαν υπέρ της διεξαγωγής δημοψηφίσματος για τη επικύρωση ή όχι της συνθήκης. Ειδικότερα το κάθε κόμμα υποστήριξε τα εξής:

ΝΔ: Υποστήριξε (δια στόματος κ. Σαμαρά) ότι η συνθήκη δεν είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε αλλά «ξεμπλοκάρει την Ευρώπη μετά από χρόνια εσωστρέφειας». Σημείωσε ωστόσο ότι η συνθήκη δεν λύνει το πρόβλημα της «ανεξαρτησίας» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας η οποία, προαναγγέλλει αύξηση επιτοκίων, «σπρώχνοντας την Ευρώπη πιο κοντά στην ύφεση».
ΠΑΣΟΚ: Εξέφρασε (δια στόματος κ. Λοβέρδου) την κριτική υποστήριξη του κόμματος στη Συνθήκη η οποία «προβλέπει θεσμούς πολιτικής ενοποίησης και την πληρέστερη χάρτα δικαιωμάτων στο σύγχρονο κόσμο».

ΣΥΡΙΖΑ: Εξέφρασε (δια στόματος κ. Ι. Μπανιά) την αντίθεσή του στην ψήφιση της συνθήκης «με συνοπτικές διαδικασίες» και «ερήμην του λαού».

ΚΚΕ: Χαρακτήρισε (δια στόματος κ. Κ. Αλυσανδράκη) «ευρωλάγνους» εκείνους που μετέτρεψαν το Ευρωσύνταγμα σε μεταρρυθμιστική συνθήκη της Λισσαβόνας και υποστήριξε ότι η ΝΔ περιφρονεί το λαό όταν δεν του επιτρέπει να εκφραστεί μέσω δημοψηφισμάτων.

ΛΑΟΣ: Ο εισηγητής του ΛΑΟΣ Κ. Αϊβαλιώτης είπε ότι με τη συνθήκη της Λισσαβόνας «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Δεν είχε, φαίνεται, διδακτικό χαρακτήρα, σε κάποια ακραία στοιχεία στην Ευρώπη, το δημοψήφισμα στη Γαλλία και στην Ολλανδία»

γ. Όλες οι χώρες της Ευρώπης πλην της Ιρλανδίας, επικύρωσαν τη συνθήκη της Λισσαβόνας με ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο. Η Δημοκρατία της Ιρλανδίας διενήργησε δημοψήφισμα και απέρριψε τη τελικά τη συνθήκη.

ΕΠΙΤΟΚΙΑ ΣΤΕΓΑΣΤΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ

Δύο είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των επιτοκίων των ελληνικών (όπως και των άλλων ευρωπαϊκών) τραπεζών. Το πρώτο είναι ότι ενώ αυτά ακολουθούν πιστά και άμεσα οποιαδήποτε άνοδο του επιτοκίου της ΕΚΤ, δεν συμβαίνει το ίδιο με τις αντίστοιχες μειώσεις οι οποίες γίνονται με μεγάλη χρονική καθυστέρηση και σχεδόν πάντοτε μετά από έντονες κοινωνικές πιέσεις. Το δεύτερο χαρακτηριστικό, είναι ότι οι ελληνικές τράπεζες έχουν 3% έως 5% μεγαλύτερο επιτόκιο από ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. (Μην ξεχνάμε βέβαια ότι δανεισμοί δεν γίνονται μόνο από την ΕΚΤ αλλά υπάρχουν και διατραπεζικές συναλλαγές, γι αυτό τα επιτόκια επηρεάζονται κυρίως από το LIBOR και το EURIBOR).
Έτσι, ενώ την περίοδο 2001-2003 υπήρξε μία ραγδαία πτώση του κόστους του χρήματος για τις τράπεζες (το επιτόκιο της ΕΚΤ έπεσε από το 3,25% που ήταν το 2001, στο 1% το 2003), αυτές δεν απέδωσαν το όφελος στους δανειολήπτες, καθώς δε μείωσαν ή προέβησαν σε μικρότερες μειώσεις των κυμαινόμενων επιτοκίων των στεγαστικών δανείων. Άντίθετα, όταν από τα τέλη του 2003 το επιτόκιο της ΕΚΤ άρχισε και πάλι να ανεβαίνει φτάνοντας στις 3,25 εκατοστιαίες μονάδες το έτος 2008, οι ελληνικές τράπεζες προέβησαν άμεσα σε αντίστοιχες αυξήσεις. Ενδεικτικά αναφέρεται ότι τον Οκτώβριο 2008, το επιτόκιο της ΕΚΤ ήταν 3,25%, το Euribor ήταν 5,5% και το επιτόκιο της Εθνικής Τράπεζας ήταν 7,77%.
Από τον Οκτώβριο του 2008 και έπειτα, το επιτόκιο της Ε.Κ.Τ ακολουθεί πτωτική πορεία, μέχρι που το Μάιο του 2009 που έπεσε στο 1%. Το αντίστοιχο επιτόκιο της Εθνικής Τράπεζας, έπεσε από το 7,27% που ήταν στο τέλος του 2008 στο 5,52 % το Μάιο 2009.
Από τα παραπάνω παρατηρούμε ότι τα επιτόκια των Ελληνικών τραπεζών δεν ακολουθούν πιστά τις διακυμάνσεις του επιτοκίου της ΕΚΤ. Εξάλλου, υπάρχει και η υπ’ αριθ. 1219/2001 απόφαση του Άρειου Πάγου με την οποία, αναγνωρίζεται ότι τα τραπεζικά επιτόκια είναι ελεύθερα διαπραγματεύσιμα χωρίς ανώτατα ή κατώτατα όρια. Αυτό σημαίνει ότι τα επιτόκια διαμορφώνονται ελεύθερα και ύστερα από στάθμιση των εκτιμώμενων κατά περίπτωση κινδύνων, των εκάστοτε συνθηκών των χρηματοπιστωτικών αγορών, καθώς και των εν γένει υποχρεώσεων των τραπεζών που απορρέουν από τις διατάξεις που διέπουν τη λειτουργία τους.
Κατόπιν τούτων, η επιβάρυνση των ελληνικών νοικοκυριών που έλαβαν στεγαστικά δάνεια, εξαρτάται κυρίως από την πολιτική της κάθε τράπεζας για την προσέλκυση πελατών, αλλά και από τους διμερείς όρους σύμβασης του δανείου (π.χ. σταθερό ή κυμαινόμενο επιτόκιο). Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, μπορούμε να πούμε ότι ένα στεγαστικό δάνειο ύψους 100.000,00 € με κυμαινόμενο επιτόκιο, την περίοδο Νοέμβριος 2007-Νοέμβριος 2008 επιβαρύνθηκε περίπου με 400,00 € εξαιτίας της συνεχούς ανόδου των επιτοκίων.

ΛΙΜΑΝΙ ΜΥΡΙΝΑΣ ΛΗΜΝΟΥ

Στη Λήμνο, τρία μεγάλα (και αρκετά μικρότερα) δημόσια έργα έχουν χρηματοδοτηθεί από την Ε.Ε σε ποσοστό 75%.
Το πρώτο μεγάλο έργο το οποίο ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο 2009, αφορά την κατασκευή προσήνεμου βορειοδυτικού μώλου στο λιμάνι της Μύρινας. Ο προϋπολογισμός του ανήλθε στα 21.500.000,00 € και φορέας υλοποίησης ήταν η Διεύθυνση Τεχνικών Υπηρεσιών της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Λέσβου. Παρόλο που το έργο ολοκληρώθηκε, εκφράζονται προβληματισμοί για την τελειότητά του, καθώς αφενός δεν παρέχει καθόλου κάλυψη στα πλοία σε περίπτωση νοτιοδυτικών ανέμων και αφετέρου όπως αναφέρει και ο πρύτανης του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, κ. Κώστας Μουτζούρης «έχει λιμενοποιηθεί όλος ο όρμος και οι όποιες πρόσθετες παρεμβάσεις θα βελτιώσουν την κατάσταση, αλλά δε θα επιλύσουν όλα τα προβλήματα με την κυματική διαταραχή».
Το δεύτερο μεγάλο έργο που δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, αφορά την ανάπλαση της παραλιακής ζώνης της συνοικίας Νέας Μάδυτου της Μύρινας και διαμορφώσεις της χερσαίας ζώνης του λιμανιού με κυκλοφοριακές ρυθμίσεις και δημιουργία χώρου εκδηλώσεων στο δήμο Μύρινας εντός του λιμανιού. Ο προϋπολογισμός του ανέρχεται στα 1.400.000,00 € και φορέας υλοποίησης είναι το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο Λήμνου. Οι εργασίες του έργου, ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2008 και σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα των εργασιών, θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι τον Απρίλιο του 2009. Προς το παρόν εξακολουθούν να βρίσκονται έργα σε εξέλιξη και δεν διαφαίνεται να ολοκληρώνονται πριν την έναρξη της θερινής τουριστικής περιόδου.
Το τρίτο από τα έργα, αφορά την κατασκευή αποχετευτικών δικτύων και βιολογικών καθαρισμών στο Δήμο Μύρινας. Ο προϋπολογισμός του ανέρχεται στα 3.796.800,00 €. Οι εργασίες ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2007, συνεχίζονται μέχρι σήμερα και είναι άγνωστο το αν και πότε θα ολοκληρωθούν, καθώς την εξέλιξη των έργων δυσχεραίνουν τόσο η άναρχη δόμηση του κέντρου της πόλης όσο και η εξαιρετικά βραδεία αντίδραση της αρχαιολογικής υπηρεσίας κάθε φορά που ανακαλύπτονται αρχαιολογικά ευρήματα.

Η γυναικα στη σύγχρονη κοινωνία

Στη σημερινή εποχή, η λέξη ισότητα των δύο φύλλων μοιάζει τόσο σαφής και η πραγματικότητα στην οποία αναφέρεται τόσο κοντά στην καθημερινή μας ύπαρξη που οι περισσότεροι τη θεωρούν δεδομένη. Στην πραγματικότητα όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Από τα αρχαία χρόνια, στα περισσότερα μέρη η θέση της γυναίκας δεν ήταν εφάμιλλη με εκείνη του άνδρα. Ο άνδρας υπερτερούσε από κάθε άποψη και θεωρούνταν ο αρχηγός της οικογένειας. Σε μία κοινωνία όπου ο νόμος του δυνατότερου κυριαρχούσε, η μικρή μυϊκή δύναμη της γυναίκας, και οι αυξημένες ευαισθησίες της, την καθιστούσαν ανίκανη να αντιδράσει ή να διεκδικήσει οτιδήποτε, ακόμη και το δικαίωμα της ύπαρξής της.
Τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης του γυναικείου φίλου στην αρχαία Αθήνα, εμφανίζονται, προς το τέλος του 5ου π.Χ. αι., ως αποτέλεσμα της συρρίκνωσης του ανδρικού πληθυσμού (εξαιτίας των μαχών και του λοιμού), της εισροής ξένων στην πόλη των Αθηνών και της μεταφοράς πλούτου στα χέρια κατώτερων οίκων.
Παρά όμως τα όποια στοιχειώδη δικαιώματα άρχισε να αποκτά, η γυναίκα εξακολούθησε να παραμένει στο παρασκήνιο των γεγονότων μέχρι και τα τέλη του 19ου αι. οπότε και εμφανίζεται το φεμινιστικό κίνημα. Μετά από χιλιάδες χρόνια καταπίεσης, φόβου και βίας, είχε έρθει επιτέλους η στιγμή για τη γυναίκα να διεκδικήσει τα δικαιώματά της για μία καλύτερη θέση στη ζωή. Παράλληλα, η βιομηχανική επανάσταση κατέστησε επιτακτική την ανάγκη αύξησης των εργατικών χεριών και κατέρριψε το επιχείρημα των ανδρών περί μυϊκής κατωτερότητας της γυναίκας.
Έτσι, μέσα σε όλες τις άλλες ελευθερίες, το γυναικείο φύλο αποφάσισε πως πρέπει να κατακτήσει και τον επαγγελματικό τομέα. Με το πέρασμα λοιπόν των χρόνων, η γυναίκα προσέθεσε στα σχέδιά της και το ρόλο του επαγγελματία, που θα της επέτρεπε την οικονομική της ανεξαρτησία. Αρχικά, αυτή η επιλογή της τη βοήθησε να γίνει περισσότερο σεβαστή και υπολογίσιμη. Στην πορεία όμως, την ανάγκασε θέσει άλλες προτεραιότητες στη ζωή της-γιατί ποιος άνθρωπος μπορεί να κάνει πολλά πράγματα παράλληλα και να είναι εξίσου άριστος σε όλα; Έτσι πολλές γυναίκες, για μια καριέρα δεν παντρεύτηκαν ποτέ, ενώ άλλες παράτησαν μια καριέρα για την οικογένεια. Κίνδυνος εργασιακής εξουθένωσης από τη μία, κίνδυνος κατάθλιψης λόγω απραγίας από την άλλη…
Παρόλα αυτά, η σημερινή γυναίκα δεν το βάζει κάτω… Εξακολουθεί προσπαθεί να ανταπεξέλθει σε ένα περιβάλλον με πολλαπλούς και αντιφατικούς ρόλους και να τα θέλει όλα: καριέρα, οικογένεια, ευτυχία, ανεξαρτησία! Ενώ επιπλέον, δείχνει να αδυνατεί να διαχειριστεί τις ελευθερίες και την ισότητα-που αποκτήθηκε με κόπους-προς όφελός της. Παρά το γεγονός ότι συνδυάζει μόρφωση και σεξουαλικότητα, στην καθημερινότητά της προτιμά να επιδεικνύει αποκλειστικά το δεύτερο χαρακτηριστικό αψηφώντας εντελώς την ομορφιά της ψυχής της και εν γένει την οντότητά της.
Για να ξεφύγει λοιπόν η γυναίκα απ’ αυτό το φαινομενικό αδιέξοδο, θα πρέπει η ίδια να αποδεχθεί αρχικά το φύλο της και κατόπιν το φύλο του άντρα. Θα κατανοήσει έτσι το ρόλο που της έχει δοθεί από τη φύση-και δεν είναι άλλος από το ρόλο της μητρότητας. Ρόλος-σύμβολο της αγάπης και του ολοκληρωτικού ενδιαφέροντος για όλους. Γιατί «Η γυναίκα δεν είναι το "αδύναμο φύλο" αλλά το "άλλο φύλο"» και όσοι έχουν οικογένεια, γνωρίζουν πολύ καλά τι τεράστια ψυχικά αποθέματα πρέπει να διαθέτει η γυναίκα προκειμένου να μεγαλώσει τα παιδιά της και να κρατήσει την οικογένεια ενωμένη.