Συνεχώς μειούμενο σε όγκο και παλμό, είναι το κίνημα των Ελλήνων αγανακτισμένων, όπως φαίνεται και από τη χθεσινή συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος (15 Οκτ 2011), φανερώνοντας για ακόμη μία φορά τη διάσπαση και τη μοναχικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Παρά το γεγονός ότι όλοι οι Έλληνες πολίτες, από τον απλό εργάτη που χάνει τη δουλειά του, μέχρι και τον πρωθυπουργό τον ίδιο, που αναγκάζεται να λάβει τέτοια σκληρά μέτρα, δηλώνουν «αγανακτισμένοι», όπως φαίνεται, κανένας δε θέλει να ενώσει την αγανάκτησή του με την αγανάκτηση του συμπολίτη του. Προτιμά ο καθένας αγανακτεί για τους δικούς του-αυστηρά προσωπικούς-λόγους.
Κάποιοι λοιπόν, είναι αγανακτισμένοι, επειδή ο μισθός τους μειώθηκε από τις 5.000 € το μήνα, σε 3.000 € το μήνα, ενώ κάποιοι άλλοι, είναι αγανακτισμένοι επειδή ο μισθός τους θα μειωθεί από 1.200 € σε 600 €. Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, που είναι αγανακτισμένοι, διότι απολύθηκαν ή πρόκειται να απολυθούν οριστικά από τις εργασίες τους και θα πρέπει να κάνουν νέο ξεκίνημα στη ζωή τους, στην ηλικία των 45 ή 50 ετών, κουβαλώντας όμως τα βάρη του παρελθόντος.
Το κίνημα των αγανακτισμένων, ξεκίνησε το Μάιο του 2011 στην Ισπανία και γρήγορα εξαπλώθηκε και στην Ελλάδα. Και ενώ στις αρχές του καλοκαιριού του 2011, φάνηκε να διογκώνεται, αυτό τελικά αυτοδιαλύθηκε εν μέσω καλοκαιρινών διακοπών. Πολλοί, περίμεναν ανασυγκρότηση των «αγανακτισμένων», στις αρχές του φθινοπώρου και πάλι όμως διαψεύστηκαν, παρά τα σκληρά φορολογικά μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση. Θέλετε το «γνώθι σαυτόν» των Ελλήνων πολιτών, που σε μεγάλο ποσοστό, φαίνεται να συμμερίζονται το «μαζί τα φάγαμε» του Θεόδωρου Πάγκαλου; Θέλετε η επίγνωση της διάστασης του προβλήματος και συνεπώς η συγκατάθεση στα σκληρά μέτρα; Θέλετε η τακτική του «κοιτάζω τον εαυτούλη μου» και αδιαφορώ για το συμπολίτη μου; Θέλετε το γεγονός ότι αντιλήφθηκαν ότι η λύση του προβλήματος δε βρίσκεται στο χτύπημα της κατσαρόλας και στο γιουχάισμα «ουστ»; Όπως και να έχουν τα πράγματα, το σίγουρο είναι ότι οι Έλληνες πολίτες, δείχνουν να αδιαφορούν και πάλι για το μέλλον τους.
Ούτε διαμαρτύρονται, ούτε όμως και προτείνουν, παρόλο που αυτή η συμπεριφορά τους, οδήγησε τη χώρα μας στη σημερινή κρίση. Αυτή η αδιαφορία και η λογική του «κοιτάζω την πάρτυ μου», επέτρεψε τη διαφθορά της δημόσιας διοίκησης και τη διάβρωση των θεμελίων της Ελληνικής κοινωνίας. Ενώ λοιπόν όλοι συμφωνούν ότι αγανακτούν με τη σημερινή κατάσταση, παρόλα αυτά, οι Έλληνες δεν μπορούν μέχρι τώρα να ενωθούν σε ένα κοινό σκοπό: Στην πρόοδο της πατρίδας, πέρα από συντεχνιακά συμφέροντα.
Είναι πλέον ώρα, το κίνημα των αγανακτισμένων, να ξεφύγει από τη λογική του «ΟΥΣΤ» και να αποκτήσει ιδεολογική και πολιτική υπόσταση, με πυξίδα τα κοινά συμφέροντα των Ελλήνων. Ποιος πράγματι, μπορεί να διαφωνήσει στην πάταξη της διαφθοράς; Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με το γεγονός ότι οι Έλληνες πρέπει να είναι ενωμένοι όχι μόνο στις εθνικές εορτές, αλλά και στην καθημερινή τους ζωή; (Μήπως τα κόμματα που φροντίζουν να διασπείρουν διχόνοια στον Ελληνικό λαό;). Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με το γεγονός, ότι με την ομόνοια χτίζουμε και με τη διχόνοια γκρεμίζουμε;
