ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ;

Αίσθημα ντροπής και προδοσίας διακατέχει κατά τον τελευταίο χρόνο το μέσο Έλληνα πολίτη. Και αιτία δεν είναι άλλη από την αποκάλυψη της αλήθειας για την πραγματική οικονομική κατάσταση της πατρίδος μας (είναι άραγε αυτή η πραγματική κατάσταση της χώρας μας ή μήπως και πάλι μας λένε ψέματα;). Το ερώτημα «Τις πταίει;» ήρθε και πάλι στο προσκήνιο. Οι πολίτες άρχισαν να κατηγορούν τους πολιτικούς ως αποκλειστικούς υπεύθυνους για την καταλήστευση των ταμείων, ενώ οι πολιτικοί από τη μεριά τους, επιμένουν ότι και οι Έλληνες πολίτες, έχουν το ίδιο μερίδιο ευθύνης για τρεις κυρίως λόγους: Ο πρώτος είναι ότι ο κυρίαρχος λαός, με τη ψήφο του επέμενε συνειδητά να εναλλάσσει στην εξουσία τα δύο μεγάλα κόμματα, επικροτώντας εμμέσως πλην σαφώς την πολιτική που μας έφερε μέχρι εδώ. Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι μεγάλο μέρος των πολιτών συμμετείχε ενεργά στα διάφορα οικονομικά σκάνδαλα και ο τρίτος και ίσως σημαντικότερος λόγος (και αφορά όλους τους Έλληνες χωρίς καμία εξαίρεση), είναι ότι κανένας Έλληνας πολίτης (ή πιο σωστά κοινωνική ομάδα), δε διαμαρτυρήθηκε μέχρι εχθές, τόσο έντονα για τη διαφθορά που βίωνε καθημερινά στις σχέσεις του με το κράτος.
Αρχικά λοιπόν, ενώ όλοι πάγωσαν στο άκουσμα της πραγματικότητας ότι στα ταμεία "...δεν υπάρχει σάλιο...", εχθές 15 Δεκεμβρίου 2010, 1 χρόνο μετά τις αποκαλύψεις και κόντρα στην κατηγορία, ότι οι πολίτες αποδέχονται παθητικά όλες τις αποφάσεις της εξουσίας, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, για να διαδηλώσει, να φωνάξει, να διαμαρτυρηθεί. Να διαμαρτυρηθεί όμως για ποιο λόγο; Για τη μείωση των μισθών ή για τη ρημαγμένη και λεηλατημένη Ελλάδα; Δηλ. στην περίπτωση που η κυβέρνηση δανειζόταν και έδινε αυξήσεις στους υπαλλήλους, διατηρώντας ωστόσο την υπάρχουσα διαφθορά στο δημόσιο βίο, θα ήταν όλα καλά; Γιατί αυτές οι διαμαρτυρίες να γίνονται ΤΩΡΑ και όχι πέρυσι ή πρόπερσυ κ.λπ; Έπρεπε να μειωθούν οι μισθοί και μετά οι ενεργοί πολίτες να διαμαρτυρηθούν; Το γεγονός ότι επί τόσα χρόνια, η Ελλάδα ρημαζόταν με τη σύμπραξη πολιτικών-πολιτών και συνδικάτων, ήταν παντελώς αδιάφορο στους Έλληνες; Ήταν ελάσσονος σημασίας; Ή μήπως ο κάθε πολίτης είχε «τσιμπήσει» το δόλωμα των πολιτικών-και κυρίως του Σημίτη- με αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί στην προσωπική του οικονομική ευδαιμονία (έγινε «παρτάκιας», τον απασχολούσε μόνο η «πάρτυ» του) και η συνολική κατάσταση της Ελλάδος να του είναι αδιάφορη;
Πράγματι το πρόβλημα είναι πολύπλοκο και μοιάζει με το ερώτημα αν το αυγό γέννησε την κότα ή η κότα το αυγό, καθώς όλοι θεωρούν ότι έχουν δίκιο. Οι μεν πολιτικοί ισχυρίζονται ότι εκλέχθηκαν νόμιμα από τον Ελληνικό λαό για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους, οι δε πολίτες, ισχυρίζονται ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Από την άλλη, η ιστορική φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», είναι πέρα για πέρα λάθος, καθώς έντεχνα επιδιώκει να βάλει όλους τους πολίτες και όλους τους πολιτικούς στο ίδιο τσουβάλι.. Ούτε να κατηγορήσουμε συλλήβδην όλους τους πολιτικούς είναι σωστό, ούτε επίσης να κατηγορήσουμε όλους του πολίτες, διότι και στις δύο περιπτώσεις, μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά. Ρίχνοντας για παράδειγμα το φταίξιμο σε όλους του πολιτικούς, τότε τιμωρούμε τους πολιτικούς που δεν έκλεψαν ενώ ταυτόχρονα αθωώνουμε τους διεφθαρμένους πολίτες που έκλεψαν και έφαγαν μαζί με τους διεφθαρμένους πολιτικούς.
Οι Έλληνες πρέπει να βγουν νικητές από τη σημερινή οικονομικό-κοινωνικό-πολιτική κατάσταση και πραγματικά πρέπει να μετατρέψουν την κρίση σε ευκαιρία. Αυτά που ενώνουν τους Έλληνες, είναι πολύ περισσότερα από αυτά που τους χωρίζουν. Ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του.